Notenmix: de leukste Deventer muziekverhalen

Het idee voor dit boek werd (waar anders) in een café geboren. Op een oproep om een persoonlijk verhaal te schrijven, waaruit vooral de liefde voor muziek moest blijken en als het even kon ook Deventer een rol speelde, kwamen zo’n 60 verhalen binnen. De initiatiefnemers moesten noodgedwongen de helft van de inzendingen laten vallen. De schrijvers van de verhalen zijn veelal (Deventer) musici, muziekjournalisten, muziekdetaillisten en BD’ers.



Voor wie met plezier Het Plaatjesboek en Grijsgedraaid van Leo Blokhuis of Een plek onder de zon: muziekverhalen van Martin Bril gelezen heeft is dit boekje een aanrader. De verhalen gaan onder meer over een bijzonder concert, jarenlange passie voor een bepaalde groep of artiest, of een bijzondere ontmoeting met een artiest. Vooral bij de vijftig-plussers zullen de verhalen herkenning oproepen, toch ontbreken de verhalen van jonge muziekliefhebbers niet.
Elke auteur vermeldt bovendien zijn/haar beste plaat, concert, nummer, solo etc., hetgeen voor de lezer verrassende vondsten oplevert.

Enkele voorbeelden van verhalen (die mij het meest aanspraken): ‘Van the Man’ van Henk Nalis over hoe hij in de jaren 60 in een Deventer café, voorafgaand aan een concert, zowel Van Morrison als Harry Muskee en Eelco Gelling, zijn grootste idolen, ontmoette en aan hun tafel werd uitgenodigd; het prachtig geschreven verhaal van Christine Otten over de lp ‘The north star grassman and the ravens’ van Sandy Denny; het verhaal over het doorzettingsvermogen van Freek Wagenaar, waarmee hij het voor elkaar krijgt bij een besloten optreden van de groep Chicago (Transit Authority) voor KLM-functionarissen binnen te komen, en daar als enige echte kenner van de groep met de bandleden in contact komt; de bijdrage van Peter Kortleve over zijn verslaving: verzamelen van liedjes en muzieklijstjes; ‘Bill was all right’ van Willem Molenaar over het bezoek aan een concert waarbij alles misloopt – prachtig geschreven; ‘My Klira gently weeps’ van Martin van de Vrugt over zijn wel heel bijzondere eerste gitaar, en het onwaarschijnlijke verhaal van Fonz Scheepstra over The Sound en vooral over de voorman van de groep Adrian Borland. Na het uiteenvallen van de band in 1987 bleef Scheepstra Adrian Borland volgen en loopt hij lange tijd met de gedachte de zanger uit te nodigen voor een optreden in Deventer. Op een keer verzamelt hij moed en begint te bellen met platenmaatschappijen etc. Tot zijn schrik wordt hij op een avond gebeld door Adrian Borland zelf, die graag naar Deventer blijkt te willen komen. Er ontstaat een band tussen beiden, maar voordat Scheepstra zijn idool in Engeland op kan zoeken, heeft deze zich op 26 april 1999 voor de trein gegooid.

Dit verhaal bracht The Sound bij mij weer terug uit de vergetelheid. Zelf draaide ik de lp From the lions mouth (1981) van The Sound ook vaak. De eerste lp van U2, die ook in 1981 verscheen, en wel een beetje leek op The Sound – vooral het nummer I will follow – kon er niet aan tippen.