RIP Harry 'Cuby' Muskee

(foto: AD.nl)

Wanneer er een belangrijk schrijver of zanger overlijdt is dat steevast een reden om in programma's als DWDD en Pauw & Witteman 'uit ten treure' aandacht te besteden aan het verscheiden. Zoiets verwachtte ik gisteren ook ten aanzien van Harry Muskee. Maar nee, Drenthe ligt dan blijkbaar toch te ver weg.
RTV Oost laste een documentaire in over Harry en RTV Drenthe maakte er een Harry Muskee herdenkingsavond van. In zijn eigen regio werd hij passend geëerd. En daar mocht hij ook op rekenen.

Ook op dit weblog wordt hij geëerd. Hieronder beelden van het laatste nummer gespeeld op het laatste optreden tijdens het Groeten uit Grolloo festival in juni dit jaar. Op gitaar zien we ook Daniel Lohues.

Muziek uit het oosten (42): Alexander Schoemaker - De ballade van Hutnkloas

Een speciale rubriek – voor de liefhebbers van muziek. Van alles wat – in ’t Engels of in ’t plat. Goud en oud, nieuw of fout.


Klaas Annink, bijgenaamd Huttenkloas, was een dagloner uit de omgeving Bentelo-Hengevelde, die met zijn zoon uit stelen ging om de schamele verdiensten wat aan te vullen. Het ging van kwaad tot erger. Van diefstal kwam het tot moorden, totdat de Anninks tegen de lamp liepen. Het proces tegen en de executie van Huttenkloas, zijn vrouw en zoon in 1775 trok veel aandacht in Twente en zelfs in de landelijke pers.
De Almelose muzikant Alexander Schoemaker schreef ooit De ballade van Hutnkloas, een nummer dat hem tijdens optredens vaak gevraagd werd om te spelen. Hij besloot de ballade samen met enkele andere Twentse balladen op cd te zetten onder de naam Gait Pieperiet Project. Gait Pieperiet was een vroeg voorbeeld van een gerechtelijke dwaling. Hij werd onschuldig terechtgesteld in Almelo in 1818.

Hieronder de tekst van de Ballade van Hutnkloas

De ballade van Hutnkloas

Komt luustern leu, wat ik vertel he'j nooit heurd.
In Hengevelde lange leedn is 't echt gebeurd,
Biej dn Wienersteeg en op de heide doar vlak noast
leup vrogger den geweetnloozn Hutnkloas.
Geboorn op ne boerderiej in Bentelo,
hee heetn nich echt Hutnkloas, toch neumt ze'm zo.
Al jong hef hee zien zootje biej mekaar bundn
en vot van moeders nöst zien èagn hutjen vundn.

Oh oh, Hutnkloas, den naam klunk nooit zo best,
want biej dood en geweld wördn aaltied verteld: "Da's Hutnkloas west."

Hee hef 't eerst met bedeln en as boer probeerd
en later pas zien slechte kaantn anleerd.
Toen Kloas ne hele tied gin goede oogst har had
leut hee zien akkers leug en gong op roverspad.
Al snel har Kloas gin waarde meer veur mens of dier:
Hee stal wat schoapn doar of' n paar kipn hier.
Den 't an wol brengn kreeg gin getuugn an zien kaant,
want dan stun oew de dag doarnoa 't huus in braand.

Oh oh, Hutnkloas, den naam klunk nooit zo best,
want biej dood en geweld wördn aaltied verteld: "Da's Hutnkloas west"

De kremers dee d'r rust kwamn zeukn veur de nacht
vergung 't heel wat aanders dan ze harn dacht.
Hee sleug ze in de nacht ne biele in de rug,
lichaamn vundn ze later op de hei terug.
Hutnkloas, Hutnkloas, woar har iej dat lef vedan?
Woar a'j gungn, woar a'j stundn, doar was roof en dood.
Hutnkloas, Hutnkloas, dacht iej dat dat zomar kan?
Har iej dan nooit 's last van geweetnsnood?
Dn postkoets den noar Hamburg reed kwam laangs zien laand;
Kloas pakt ze en hee maakt ze veur heur gèald van kaant,
Nog steeds heur iej in donk're nacht van grote nood,
de leu dee gilt "oh God oh God", al bint ze dood.

Oh oh, Hutnkloas, den naam klunk nooit zo best,
want biej dood en geweld wördn aaltied verteld: "Da's Hutnkloas west"

De lange liest van meansn dee doar afslacht bint
kwam tot 'n èande met de moord op Willem Stint.
Zienn va gung zeukn woar zienn zön zo laang zol wèan
en hef toen Hutnkloas met Wim zien sökn zeen.
Ziej hebt 'm veer moand lange op ne dwangstoei zet,
en toen 'e wordn radbraakt schreeuwdn 'e tot en met.
Toch dach 'e biej ziene uutvaart zölf de klok te sloan
zoas 'e dat veur aandere leu zo vaak har doan.

Oh oh, Hutnkloas, den naam klunk nooit zo best,
want biej dood en geweld wördn aaltied verteld: "Da's Hutnkloas west"

Regionale uitgaven 2011-14

Rubriek met aanschafinformaties voor collectioneurs/collectievormers in de bibliotheken van Overijssel, maar uiteraard ook voor iedere belangstellende.
Ga voor bestellingen (bibliotheken) naar Bicat Wise – Titels – Besteladministratie – Kies voor IAI’s – Week 2011-39

IAI’s 2011-14

Tweets oet Twente / Cornelis Wetsema. – Almere : Multilibris, 2011. – 200 p. – ISBN 9789460003073. - € 19,80



De auteur interviewde zestien bekende Twentse twitteraars. Mensen uit de sport, de muziek, radio en tv, journalistiek, bedrijfsleven etc. De één twittert puur voor zichzelf, de ander (mede) namens de organisatie waarvoor men werkt. Sommigen twitteren vooral met vrienden en bekenden, anderen proberen (namens hun organisatie) zoveel mogelijk mensen te bereiken. Bij alle zestien interviews heeft de auteur drie punten uitgelicht die hem tijdens het interview opvielen wat betreft motivatie om te twitteren, doel, voors en tegens, ergernissen etc. Het handzame boekje levert een veelzijdig beeld op van het fenomeen twitter(en).

Fietsen in Salland : 10 mooiste fietsroutes (24-47 km) en 3 bonus fietsroutes (75-85 km). – Deventer : Sallands Bureau voor Toerisme, 2011. – 28 p. - € 6,50



Aan de hand van het knooppuntennetwerk zijn een dertiental gevarieerde fietsroutes samengesteld. In het handzame en praktisch samengestelde boekje staan onder meer de knooppuntennummers en de bezienswaardigheden onderweg vermeld.

Wij zijn Heracles : foto’s langs de lijn, 2005-2011 / Albert Vondeling. – Almelo : LiebePublishers, 2011. – 176 p. – ISBN 9789080819801. - € 10,-



Niet wat zich op het veld afspeelde staat in dit boekje met zwart-wit foto’s centraal, maar juist wat er buiten de lijnen te doen was. Op de tribune, langs het veld, in de catacomben.

Gewoon Collendoorn. – Hardenberg : Plaatselijk Belang Collendoorn, 2011. – 193 p. - € 32,70



De eerste 45 bladzijden gaan over de geschiedenis van de buurtschap Collendoorn. Daarna volgt een beschrijving van alle boerderijen en andere panden die tot Collendoorn behoren, met allerlei feitjes, afkomstig van de bewoners zelf.

De Zwolse orgelmaker Jan van Loo (1823-1910) / Henny Wullink. - Elburg : Stichting tot behoud van het Nederlandse Orgel, 2011. – 39 p. - € 3,95



Orgelbouwer Jan van Loo verhuisde in 1854 naar Zwolle. De eerste grote opdracht voor deze orgelmaker was het plaatsen van een eenklaviers ballustradeorgel in de Hervormde Kerk in Lutten. De andere zes orgels die zeker van zijn hand zijn, staan in Blokzijl (1858), Heino (1864), Hall (1866), Zwolle (1866), Oud-Avereest (1867) en in Dedemsvaart (1870). Omdat de orgelbouwer daar niet van kon leven, verrichtte hij ook onderhoud en reparaties aan orgels en was hij intensief betrokken bij de productie van wasdoek. Dit laatste mondde uit in de oprichting van de Vocaleumfabriek.

Databank sportgeschiedenis vóór 1940

Vorige week werd door het Huygens Instituut voor Nederlandse Geschiedenis i.s.m. het NOC/NSF de databank ‘Sportbonden, sportclubs en sportperiodieken in Nederland tot en met 1940’ geopend. Het gaat om de sporten voetbal, korfbal, hockey, gymnastiek, schaken en tennis.



Oprichtings- (en opheffingsjaren) van bonden en clubs, inclusief bronvermelding en inleidende artikelen over de afzonderlijke sporten in deze periode vind je in de database. Je kunt de complete lijst van clubs per sport oproepen, maar ook zoeken op plaats.

Als voorbeeld: kijk hier welke 122 neutrale, rooms-katholieke, protestants-christelijke en socialistische clubs in Deventer voor de oorlog hebben bestaan.
Wat je mist in de database zijn de vele jubileumboeken over sportclubs en – bonden die intussen zijn verschenen. In de Overijssel collectie van de OBD, maar uiteraard ook bij het HCO, SAB en Oudheidkamer Twenthe vind je er vele honderden. Deze zijn te vinden via een zoekactie in de Overijsselse aquabrowser.

Bekende Overijsselaars van toen (4): Kea Bouman, tennis-ster

Aan de gezamenlijke website van HCO, OBD en SAB www.wieiswieinoverijssel.nl worden regelmatig biografieën toegevoegd. In deze rubriek personen die in hun tijd vaak de krant haalden, maar nu (vrijwel) vergeten zijn. Vandaag Kea Bouman.



De in 1903 in Almelo geboren Kea Bouman leerde het tennissen van haar vader. Deze deed zelf veel aan sport en was onder meer voorzitter van de voetbalvereniging Luctor et Emergo. Spoedig was haar vader niet sterk genoeg voor haar. Aan het Zwarte Laantje in Almelo werd een muurtje voor haar gebouwd waartegen ze haar ballen kon slaan. Ze wilde meer doen met haar talent en trok naar Den Haag waar de oefengelegenheid veel groter was. Daar trainde ze op de baan van Leimonias, de enige topclub uit die tijd, onder leiding van coach Gerard Scheurleer. In een interview in 1954 vertelde ze over deze periode: "Vooral aan Scheurleer heb ik veel te danken. Hij wist enorm veel van de tennissport en leerde me o.a. iets zeer belangrijks. De meeste spelers en speelsters bewegen zich op de baan evenwijdig aan de base-line. Zij kunnen dat doen omdat hun tegenstanders de bal steeds binnen hun bereik slaan. Scheurleer wees mij hier op en sindsdien probeerde ik de lengte van mijn slagen te variëren, kort, lang, kort, enzovoort. Mijn tegenspeelsters moesten dus steeds van voren naar achteren lopen, van het net naar de base-line en het spreekt vanzelf, dat dit veel meer moeilijkheden opleverde".


(foto: In het midden Kea Bouman en Henk Timmer, beiden Nederlands kampioen in 1926)

Het gebrek aan tegenstand speelde haar parten. In Nederland speelde ze tegen de heren-tennissers. Ze speelde veel in het buitenland waar ze het meeste leerde tijdens de tournooien.
Kea speelde in Frankrijk, Engeland en Duitsland en verbleef enkele maanden in Californië, waar ze ontdekte wat trainen onder goede omstandigheden aan voordelen opleverde. In Den Haag was de wind altijd een grote spelbreker.
In 1924 won de Almelose in Parijs met Henk Timmer de bronzen medaille in het gemengd dubbelspel tijdens de Olympische Spelen. In 1926 won ze in Duitsland haar eerste internationale kampioenschap In 1927 werd ze in Den Haag uitgebreid gehuldigd voor de grootste prestatie uit haar carrière: de Open Franse titel, die dat jaar voor het laatst op St. Cloud werd gespeeld. Twee jaar later op Roland Garros behaalde ze dezelfde titel maar dan in het dubbelspel met de Spaanse Lily de Alvarez.
In 1927 stond Kea Bouman als negende op de wereldranglijst en in 1928 als achtste. Ze deed zeven keer mee aan Wimbledon, waar ze op de grasbaan niet verder kwam dan de halve finales. Gravelbanen lagen haar beter. Met de Franse speler Jean Borotra bereikte ze in 1927 de halve finale in het gemengd dubbel, waar ze op winst stonden, maar de Fransman na een domme fout plotseling zijn zelfvertrouwen verloor.
Tot haar spijt werd tennis in 1928 in Amsterdam geschrapt als Olympische sport als gevolg van onenigheid over de al dan niet amateur-status van de sport. Ze voelde zich in topvorm, maar kon helaas voor eigen publiek geen historie schrijven.


(foto: Huldiging na winnen eerste Grand Slam-titel voor Nederland)

Tot haar mooiste herinneringen behoorde de demonstratiepartij op Wimbledon die ze met de Engelse Kitty Godfree won van het beste dubbel van de wereld, Suzanne Lenglen (Frankrijk) en Elisabeth Ryan (VS). En dat voor de ogen van het Engelse koningspaar.
Kea Bouman werd 14 keer Nederlands kampioen: 4 keer in het enkelspel, 5 keer in het vrouwendubbel en 5 keer in het mixed dubbel. Bouman had een goede service, uitstekende backhand en ze werd geroemd vanwege haar returns. Ook werd haar wedstrijdmentaliteit geprezen. Ze kon vanuit verloren positie sterk terugkomen.


(Cartoon uit Engelse krant 1924)

Toen ze in 1931 trouwde met de Zwitserse roeikampioen en ingenieur Alexander Tiedemann sloot ze haar tenniscarriere af en verhuisde ze naar Nederlands-Indië. Na eerst nog in Amerika te hebben gewoond keerde ze in 1942 terug naar Nederland (Borne) waarna ze zich in 1950 voorgoed vestigde in een fraaie villa in Delden.
Minder bekend is dat Kea Bouman behalve tennis-ster ook nog hockey-international was en Nederlands golfkampioene.
Ze bleef het tennis van een afstand volgen en was een fan van emotionele spelers als John McEnroe en ook van Andre Agassi.
Op 17 november 1998 overleed zij in Delden op bijna 95-jarige leeftijd, 4 dagen na het overlijden van de even oude mede-Olympische-medaillewinnaar Henk Timmer.

Landgoed de Barkel bij Wierden Bos van het Jaar 2011

Landgoed De Barkel heeft de titel Bos van het Jaar 2011 in de wacht gesleept. Het landgoed, gelegen tussen Wierden en Hoge Hexel, kreeg 933 van de bijna 4200 stemmen. Goede tweede werd Landgoed De Stippelberg bij het Brabantse Milheeze met 773 stemmen.
De verkiezing van het Bos van het Jaar werd in het kader van het Internationaal Jaar van de Bossen georganiseerd door het Reformatorisch Dagblad en PEFC (Programme for the Endorsement of Forest Certification). Mensen konden op internet hun stem uitbrengen. Daarbij konden ze kiezen uit vijftig genomineerde bossen.


(foto Reformatorisch Dagblad)

Op zaterdag 8 oktober is het publiek welkom op Landgoed De Barkel. De prijs voor het winnende bos wordt dan onthuld: een bank van PEFC-gecertificeerd douglashout met de tekst Bos van het Jaar 2011. Ook geven gidsen die dag rondleidingen voor het publiek.

Orkest De Vuurvogel wint Volksliedwedstrijd provincie Overijssel

De Provincie Overijssel schreef een prijsvraag uit voor een vernieuwde versie van het in 1951 gecomponeerde Overijssels Volkslied. Op 1 september sloot de inzendtermijn. Er waren tien inzendingen.

Winnaar werd Jeugd Symfonie Orkest De Vuurvogel uit Zwolle. Tijdens een reis door Zuid-Frankrijk deze zomer werden geluid en beelden vastgelegd. Hieronder het filmpje op YouTube, dat met ruim 4.000 keer toch al redelijk vaak bekeken is. De Vuurvogel won vijfduizend euro voor de clubkas en mag een geluidsopname maken in een professionele geluidsstudio. De grote inzet, muzikale kwaliteit en de mix van traditioneel en eigentijds qua uitvoering gaven de doorslag.



Het Popkoor On Cue uit Zwolle werd tweede en het Studenten Harmonie Orkest Twente uit Enschede derde.

Op de website www.jijenoverijssel.nl zijn de vijf inzendingen die het hoogst geëindigd zijn te bekijken en te beluisteren.

Genomineerden Libris Geschiedenis Prijs 2011

De Libris Geschiedenis Prijs bekroont historische boeken die een algemeen publiek aanspreken. De criteria zijn dat het boek een oorspronkelijk onderwerp heeft, prettig leesbaar is geschreven en op gedegen historisch onderzoek stoelt. Aan de prijs is een bedrag van € 20.000 verbonden.
Voorzitter van de jury van deskundigen is dit jaar Agnes Jongerius die behalve voorzitter van de FNV ook historica is.

Vier van de vijf titels hebben een buitenlands onderwerp: Europa, Indonesië (Nederlands-Indië), Zuid-Afrika, Roemenië en Hongarije.
Van de vijf auteurs won Auke van der Woud in 2007 ook al de eerste uitgave van deze prijs.
Kijk hier voor de prijswinnaars en kandidaten van de voorgaande edities van Libris Geschiedenis Prijs.

De genomineerden voor dit jaar zijn:

Emiel Lamberts. Het gevecht met Leviathan. Een verhaal over de politieke ordening in Europa, 1815 -1965 (Bert Bakker)



J.A. de Moor. Generaal Spoor. Triomf en tragiek van een legercommandant (Boom)



Luc Panhuysen. Een Nederlander in de wildernis. De ontdekkingsreizen van Robert Jacob Gordon (1743 – 1795) in Zuid-Afrika (Nieuw Amsterdam)



Jaap Scholten. Kameraad Baron. Een reis door de verdwijnende wereld van de Transsylvaanse aristocratie (Contact)



Auke van der Woud. Koninkrijk vol sloppen. Achterbuurten en vuil in de negentiende eeuw (Bert Bakker)

Borne: een bijzonder dorp

(foto: H.W. Fluks, website: Plaatsengids.nl)

Na een weekje vakantie de kranten doorbladerend, zie ik dat ik toch wel in een heel bijzonder dorp woon. Borne werd in juni door Elsevier al uitgeroepen tot de beste gemeente van Overijssel en is sinds gisteren ook nog eens het leukste dorp van Overijssel. Nu blijkt Borne ook bovenaan te staan in een ander rijtje. De Alzheimerstichting heeft berekend dat de gemeente Borne rekening moet houden met het snelst groeiende aantal dementerenden in de toekomst. Volgens de Twentsche Courant Tubantia stijgt het aantal Alzheimer patiënten van 319 nu naar 853 in 2040, een stijging van 185%. Borne is daarmee koploper in Twente en de Achterhoek. Wie de cijfers bekijkt ziet dat Borne ook in heel Overijssel het hoogste percentage heeft.
Dit heeft uiteraard te maken met de vergrijzing in kleine gemeenten in het algemeen en in Borne in het bijzonder.
Kortom: een toenemend aantal Bornenaren zal zich in de toekomst niet meer bewust zijn te wonen in de beste gemeente en leukste dorp van Overijssel.

Bijzondere weblogs (3): Seezicht

Een weblog waar ik eens in de paar maanden een half uur voor ga zitten is Seezicht van Henk van de Wetering. Henk is geen dagelijkse blogger, maar wanneer je af en toe eens kijkt, weet je bij voorbaat dat het niet voor niks is.
Henk is een notoire dwarsligger, maar zeer sociaal, is bij elke activiteit in zijn buurt de Berflo-Es betrokken, speelt in twee bands waaronder het lokaal beroemde Triooo, danst de salsa, is lid van het Berflo Beek Bevrijdingsfront (BBBF), is voorstander van de gekleurde samenleving en is daarvan een kleurrijk voorbeeld.

Henk van de Wetering heeft van nabij (als bewoner) de afbraak van de oude buurt Berflo Es in Hengelo gevolgd en op zijn weblog beschreven en vervolgens verslag gedaan van de bouw van de nieuwe Berflo Es. Seezicht is een mooie mix van een persoonlijk blog en een buurtblog.

Opnieuw fotoprijsvraag Wiki loves monuments

Evenals in 2010 organiseert Wikimedia Nederland een fotoprijsvraag. Doel is zo veel mogelijk kwalitatief hoogwaardige foto’s van rijksmonumenten te verzamelen, waar vervolgens iedereen vrij gebruik van kan maken. Voor een deel worden de foto’s ook toegevoegd aan artikelen op Wikipedia. Het open monumenten weekend op 10 en 11 september is een uitgelezen mogelijkheid om te fotograferen. Overigens mogen ook eerder genomen foto’s meedingen naar de prijs. Inzenden kan alleen in de maand september. Kijk hier voor de wedstrijdvoorwaarden.


Foto: uit de inzendingen in 2010: G.J. van Heekpark Enschede

Kijk hier voor Wiki loves monuments 2010.

Bekijk hier de al ingezonden foto’s en bekijk hier de laatste uploads.

Maar niet alleen binnen Nederland loopt de wedstrijd goed. In diverse andere landen wordt er flink ingezonden, en bereikt de wedstrijd haar doel. Er zijn in drie dagen al meer dan 5000 foto’s opgehaald in Europa, waaronder ook meer dan 1000 foto’s in Frankrijk en vele honderden in Duitsland, Spanje, België en andere landen. Als je op vakantie bent geweest in die landen en een monument op de foto hebt gezet, stuur die foto’s dan ook vooral in! Kijk op www.wikilovesmonuments.eu voor meer informatie over de wedstrijden in de rest van Europa.

Precies 50 jaar geleden: Spaghettirellen in Oldenzaal

Morgen 3 september 1961 precies vijftig jaar geleden werden Oldenzaal en Twente opgeschrikt door rellen, die later de Spaghetti-rellen werden genoemd. Ruim een week lang stonden er dagelijks berichten in de kranten, ook in landelijke en buitenlandse (Italiaanse) kranten.



Wat vooraf ging
In de jaren die voorafgingen aan de rellen waren zo’n 1150 Italianen en 350 Spanjaarden naar Twente – Enschede, Almelo, Oldenzaal – en de Achterhoek gekomen om productiewerk te verrichten in de textielindustrie. Ze werden gehaald om veel uren te maken en werden ondergebracht in kosthuizen en pensions. In hun vrije tijd konden ze, in Oldenzaal bijvoorbeeld, wel terecht in een eigen café en een Italiaans centrum, en je zag ze veel in cafetaria’s, waar ze omringd werden door groepen jonge meisjes, op wie de Italianen blijkbaar veel aantrekkingskracht uitoefenden, hetgeen met lede ogen aanschouwd werd door jonge Tukkers. Maar de meestal jonge gastarbeiders wilden ook wel eens uitgaan. Er was onvrede onder de Italianen (en Spanjaarden) vanwege het feit dat hen bij dansgelegenheden regelmatig de toegang geweigerd werd. Ook discriminerende opmerkingen als ‘spaghettivreter’ schoten in het verkeerde keelgat.
Tegelijkertijd speelde er het probleem van de aanwezigheid van (brom)nozems, die een belangrijk aandeel in de gebeurtenissen zouden gaan opeisen.

Toegang geweigerd
Op zaterdag 2 april waren er al ongeregeldheden geweest bij cafetaria Wiltie. Op zondag 3 september besloten zaaleigenaren in Oldenzaal, waaronder de Katholieke Arbeiders Beweging (KAB), die in haar gebouw St. Jozef (bijgenaamd De Bond) een openbare dansavond had georganiseerd, een bordje op te hangen met de mededeling dat Italianen niet gewenst waren. Bij aankomst van de Italianen werd de politie gewaarschuwd. De Italianen werden onder grote belangstelling weggestuurd, waarop zij slaags raakten met de politie die hardhandig optrad tegen zich stevig verwerende Italianen. De situatie was dreigend. De Oldenzaalse Italianen riepen de hulp in van hun landgenoten en van Spanjaarden uit Enschede. Veel van hen werden door de politie onderschept, maar een deel wist de Noordergrensweg bij Oldenzaal te bereiken. De Oldenzaalse Italianen verlieten rond middernacht hun café, waar ze zich verzameld hadden, en trokken op brommers en scooters en gewapend met bierflessen en stoelpoten naar dezelfde plek. Een veldslag vond plaats waarbij nogal wat gewonden vielen, met name aan Italiaanse zijde.


Foto: Italianen op straat bijeen na een vergadering

Staking
De Italianen waren de dag na de veldslag verontwaardigd en weigerden aan het werk te gaan. De Italiaanse consul werd na veel aandringen pas toegelaten en hoorde de grieven over met name discriminatie aan. Aan de staking kon hij geen eind maken. Vooral de Spanjaarden (door de Twentenaren vaak aangezien voor Italianen) waren fel. Zie hielden de werkstaking dagenlang vol.



Nasleep
De situatie bleef enige tijd gespannen – vooral in Enschede. De nozems waren uit op rellen. Wanneer er geen Italianen beschikbaar waren, dan moest de politie het ontgelden. De krant (blijkens een hoofdredactioneel commentaar), de burgemeesters en anderen begonnen steeds meer de zaak vanuit Italiaanse kant te belichten. Men was wakker geschud, de Italianen en Spanjaarden hadden laten weten dat zij er niet ‘puur alleen waren om te werken en te slapen’.
Toch is in de week na de rellen een derde deel van de Spanjaarden teruggekeerd naar Spanje. Ook Italianen verlieten Twente, sommigen trokken naar de Randstad. Maar uiteindelijk raakten de rellen uit het nieuws. Relatief veel Italianen die waren blijven hangen trouwden met Nederlandse meisjes.

In de film Spaghettivreters van de NPS uit 1995 worden uitgebreid herinneringen opgehaald door Nederlanders en Italianen aan deze tijd in Oldenzaal, waarbij ook de rellen ter sprake komen.
Zie ook het Verhalenarchief.