Waar komt 'fijne dag' toch vandaan

Ik kan er nog steeds niet aan wennen. Het is al een aantal jaren de standaard afscheidsgroet in winkels. Maar je komt het nu overal tegen. Vrienden, bekenden, familie, collega’s, iedereen wenst je een fijne dag, fijne avond, fijn weekend, fijne (feest)dagen, fijne vakantie.
Bij mij is het nog steeds ‘tot ziens’ of aju of tjoao, dat laatste niet tegen dames natuurlijk. Als ik in de winkel tot ziens roep krijg ik … eh … tot ziens … en een fijne dag! terug.

Het is natuurlijk - zoals met bijna alles het geval is – overgewaaid uit Amerika. ‘Have a nice day’ is daar een onderdeel van de vriendelijkheid die winkelpersoneel dient uit te stralen. Dat klinkt nogal negatief, maar ik denk dat het ooit bedacht is door iemand uit de marketingwereld. Maar nu doe ik de Amerikanen tekort, want je hoort van iedereen die er geweest is dat Amerikanen echt heel vriendelijk in de omgang zijn.

Toch denk ik dat ‘fijne dag’ in Nederland is geïntroduceerd door iemand die cursussen geeft in klantvriendelijkheid voor winkelpersoneel en het gebruik zich als een olievlek verspreid heeft. Ik zou wel eens willen weten hoe dat gegaan is. Wie was de eerste die iemand ‘een fijne dag’ wenste. Ik ben bang dat daar niet achter te komen is.

In tegenstelling tot houdoe, aju, tot ziens, hoi, goedemiddag etc. bestaat fijne dag als afscheidsgroet nog maar relatief kort. Iemand schreef in een column: ‘ 'fijne dag' is nog lang niet zo'n afgesleten formule als bijvoorbeeld 'goedendag'. Pas als we bij de wens 'fijne dag' niet langer de associatie met een aangename dag zonder zorgen hebben, is 'fijne dag' een neutrale afscheidsgroet geworden. Of beter gezegd: een formaliteit’.

Tegen die tijd zal ik denk ik ook wel overstag zijn gegaan.