De in 1903 in Almelo geboren Kea Bouman leerde het tennissen van haar vader. Deze deed zelf veel aan sport en was onder meer voorzitter van de voetbalvereniging Luctor et Emergo. Spoedig was haar vader niet sterk genoeg voor haar. Aan het Zwarte Laantje in Almelo werd een muurtje voor haar gebouwd waartegen ze haar ballen kon slaan. Ze wilde meer doen met haar talent en trok naar Den Haag waar de oefengelegenheid veel groter was. Daar trainde ze op de baan van Leimonias, de enige topclub uit die tijd, onder leiding van coach Gerard Scheurleer. In een interview in 1954 vertelde ze over deze periode: "Vooral aan Scheurleer heb ik veel te danken. Hij wist enorm veel van de tennissport en leerde me o.a. iets zeer belangrijks. De meeste spelers en speelsters bewegen zich op de baan evenwijdig aan de base-line. Zij kunnen dat doen omdat hun tegenstanders de bal steeds binnen hun bereik slaan. Scheurleer wees mij hier op en sindsdien probeerde ik de lengte van mijn slagen te variëren, kort, lang, kort, enzovoort. Mijn tegenspeelsters moesten dus steeds van voren naar achteren lopen, van het net naar de base-line en het spreekt vanzelf, dat dit veel meer moeilijkheden opleverde".
(foto: In het midden Kea Bouman en Henk Timmer, beiden Nederlands kampioen in 1926)
Het gebrek aan tegenstand speelde haar parten. In Nederland speelde ze tegen de heren-tennissers. Ze speelde veel in het buitenland waar ze het meeste leerde tijdens de tournooien.
Kea speelde in Frankrijk, Engeland en Duitsland en verbleef enkele maanden in Californië, waar ze ontdekte wat trainen onder goede omstandigheden aan voordelen opleverde. In Den Haag was de wind altijd een grote spelbreker.
In 1924 won de Almelose in Parijs met Henk Timmer de bronzen medaille in het gemengd dubbelspel tijdens de Olympische Spelen. In 1926 won ze in Duitsland haar eerste internationale kampioenschap In 1927 werd ze in Den Haag uitgebreid gehuldigd voor de grootste prestatie uit haar carrière: de Open Franse titel, die dat jaar voor het laatst op St. Cloud werd gespeeld. Twee jaar later op Roland Garros behaalde ze dezelfde titel maar dan in het dubbelspel met de Spaanse Lily de Alvarez.
In 1927 stond Kea Bouman als negende op de wereldranglijst en in 1928 als achtste. Ze deed zeven keer mee aan Wimbledon, waar ze op de grasbaan niet verder kwam dan de halve finales. Gravelbanen lagen haar beter. Met de Franse speler Jean Borotra bereikte ze in 1927 de halve finale in het gemengd dubbel, waar ze op winst stonden, maar de Fransman na een domme fout plotseling zijn zelfvertrouwen verloor.
Tot haar spijt werd tennis in 1928 in Amsterdam geschrapt als Olympische sport als gevolg van onenigheid over de al dan niet amateur-status van de sport. Ze voelde zich in topvorm, maar kon helaas voor eigen publiek geen historie schrijven.
(foto: Huldiging na winnen eerste Grand Slam-titel voor Nederland)
Tot haar mooiste herinneringen behoorde de demonstratiepartij op Wimbledon die ze met de Engelse Kitty Godfree won van het beste dubbel van de wereld, Suzanne Lenglen (Frankrijk) en Elisabeth Ryan (VS). En dat voor de ogen van het Engelse koningspaar.
Kea Bouman werd 14 keer Nederlands kampioen: 4 keer in het enkelspel, 5 keer in het vrouwendubbel en 5 keer in het mixed dubbel. Bouman had een goede service, uitstekende backhand en ze werd geroemd vanwege haar returns. Ook werd haar wedstrijdmentaliteit geprezen. Ze kon vanuit verloren positie sterk terugkomen.
(Cartoon uit Engelse krant 1924)
Toen ze in 1931 trouwde met de Zwitserse roeikampioen en ingenieur Alexander Tiedemann sloot ze haar tenniscarriere af en verhuisde ze naar Nederlands-Indië. Na eerst nog in Amerika te hebben gewoond keerde ze in 1942 terug naar Nederland (Borne) waarna ze zich in 1950 voorgoed vestigde in een fraaie villa in Delden.
Minder bekend is dat Kea Bouman behalve tennis-ster ook nog hockey-international was en Nederlands golfkampioene.
Ze bleef het tennis van een afstand volgen en was een fan van emotionele spelers als John McEnroe en ook van Andre Agassi.
Op 17 november 1998 overleed zij in Delden op bijna 95-jarige leeftijd, 4 dagen na het overlijden van de even oude mede-Olympische-medaillewinnaar Henk Timmer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten