Nathalie Baartman: Ik heb iets met prutsers
Nathalie Baartman (Borne, 1973) studeerde psychologie, filosofie en creatieve therapie en werd tenslotte cabarètiere. Ik kende haar van haar columns in de zondagskrant (inmiddels ter ziele) van de Twentse Courant Tubantia, die ik altijd met plezier las vanwege haar geheel eigen kijk op de wereld. Een deel van deze columns is nu gebundeld. Op de flaptekst staat: ‘tikkeltje absurd, altijd fantasierijk, vol zelfspot en met een groot gevoel voor het klein menselijke’. Beter kan ik het niet verwoorden.
Hierbij één van haar columns, niet geheel willekeurig gekozen, want bij het lezen bemerkte ik ‘een stuk’ herkenning.
Man in boetiek
Het is weer zaterdag. Het is druk in de binnenstad. Overal waar ik kijk, zie ik ze staan: winkelende mannen. Of eigenlijk zijn het geen winkelende mannen. Het zijn wachtende mannen op hun winkelende vrouwen.
Zij rukt aan rekken met bloesjes, verdwijnt in paskamers en klaagt over de uitdijing van haar bovenbenen. Hij staat ernaast. Hij wordt omgeven door dames en dameskleding. Hij weet zich er geen raad mee. Hij moet een mening geven over een rokje. Hij zou willen zeggen: 'Het is op zich een heel leuk rokje. Het zou de verkoopster erg leuk. staan, alleen jij hebt er wel een erg dikke reet in.' Maar hij zwijgt. Ze moeten nog naar een verjaardag. Hij zou het leuk vinden om eens zonder gedoe op een feestje te verschijnen. Ik denk aan de enige man in mijn leven die het oprecht gezellig vond om mij te assisteren bij de aanschaf van een nieuw behaatje. Hij bleek nadien homo.
Als ‘de winkelende man' niet tot in de kledingzaak gekomen is, staat hij buiten te wachten. Hij leunt tegen lantaarnpalen en etalageruiten. Hij staat op stoeptegels en straatkeien. Hij zit op bankjes, muurtjes en paaltjes. Hij zucht. Hij staart. Hij heeft het warm. De blik in zijn ogen is tergend. Hij denkt maar één ding: Waar is het ooit misgegaan? En: ik wil bier!
Ik krijg de neiging om te roepen: 'Ga bowlen, kerel! Doe iets met een bal, een auto, een stok, voor mij part een schep! Verdwijn uit de buurt van die damesboetiek!'
Sterker nog, ik durf het volgende te stellen: als op zaterdag minder mannen hun koopzieke vrouwen volgen, dan is er op zondag beduidend minder voetbalvandalisme!
Afgelopen weekend zag ik er weer eentje in een damesmodezaak. Hij zat in een grote leunstoel. Hij had z'n benen over elkaar geslagen en bladerde wat in de Cosmopolitan. Ik glimlachte met een licht mededogen. Hij zuchtte, sloeg het blad dicht en zei bij wijze van verontschuldiging: 'Ach, ja, ik ben de tijd aan het doden.'
Aan het eind van de middag lopen ze weer samen; de wachtende man en de winkelende vrouw. Hij draagt de tassen. Zij herstelt langzaam van haar schoenenbegeerte, haar bloesjesbehoefte en haar jurkjesdrift. Hij haalt twee zakjes patat. Daar staan ze. Stilzwijgend dopen ze de frieten in de mayo.
Ik kan alleen maar denken: De tijd moet je niet doden, die moet je leven!
Peter Visser. Ups & Downs: sportproza
Peter Visser, woonachtig in Goor, werd met HSC ’21 Nederlands kampioen bij het amateurvoetbal. Nog steeds sport hij veel. Met oranjegekte en al te fanatieke supporters heeft hij niet zo veel, des te meer met de verhalen achter de sporters. Hij oefent een financieel beroep uit en schrijft graag. Die combinatie zie je niet zoveel. Zijn ‘schrijfsels’, zoals hij ze noemt, zet hij op een weblog. Een aantal blogposts zijn nu gebundeld. In de bundel staan verhalen over bekende sporters uit het verleden, vooral wielrenners en voetballers, verder columns en gedichten.
Hierbij een voorbeeld van zijn Cyclo Poëzie:
Vlaamse wielerlente
Omloop Het Volk
startschot voor weken
van wielergekte
in arm Vlaanderen
pleisterplaats van
het rijke wielerleven
Het kleurrijke lint
slingert zich door
een landschap
om in te verdwalen
van smalle weggetjes,
kasseien en heuvels
En het volk
stroomt massaal toe
Dringen geblazen op
de Oude Kwaremont,
De Muur en de Berendries
verlangend naar
de nieuwe wielerlente
Vlinders in de buik
Het grote weerzien
is daar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten