Onlangs schreef ik over het fenomeen ‘regionale thrillers’ en het feit dat bijvoorbeeld thrillers worden geschreven, spelend in Twente, die mede tot doel hebben de streek te promoten, en bij een Twentse streekproductenfair zo naast de Twentse beschuit en leverworst gelegd kunnen worden.
Ik lees veel boeken over regionale en lokale onderwerpen. Non-fictie. Overijsselse fictie kom ik niet doorheen ondanks vele pogingen. De reden dat ik meestal niet verder dan een paar bladzijden kom zijn verschillend: boek is te dik (ben langzame lezer), boeit niet, gebrekkige schrijfstijl, onderwerp niet interessant etc. Toen ik aan Hellehonden van Jan & Sanne Terlouw begon verwachtte ik na een half uur wel weer uitgelezen te zijn, zoals gebruikelijk. Maar nee, het verhaal boeide meteen. De eerste moord speelde zich af op een plek vlakbij mijn woonplaats, het gazon waarop het lijk lag zag ik zo voor me. Ik bleef lezen in het boek – tot het einde. Ik heb er Pauw & Witteman voor laten schieten, want ik wilde echt op dat moment weten hoe het afliep. Ik kan niet oordelen over literaire waarde e.d., daar lees ik te weinig fictie voor. Een vegetariër doet ook niet mee aan een hamburgertest. Maar ik heb genoeg gelezen om te kunnen vaststellen dat het boek goed geschreven is. Ik ben het eens met de recensent, die o.a. het volgende beweert: ‘het boek leest lekker weg; het taalgebruik is helder; er bestaat een mooie balans tussen dialogen en korte samenvattingen van wat er besproken is; vader en dochter Terlouw houden de vaart er gedurende het hele verhaal goed in’.
Kortom, ik heb het boek met veel plezier gelezen en wil met dit stukje wat tegengas geven aan mijn eigen wat cynische eerdere blogpost over thrillers en streekpromotie.
Wie nog een interview met Jan en Sanne Terlouw op Radio1 over Hellehonden wil beluisteren kan hier terecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten